Geen zeewind, geen poezie
Toen ik keek
vanuit het zand
vanaf het strand
en luisterde naar de zee
met al haar golven
in de taal van haar geruis
toen 'k zestien was
en leefde op het water
droomde ik van liefde
droomde ik van leed
geheimen zal het water
niet prijsgeven, behalve lege schelpen
geboren aan het Haringvliet
gegroeid
met het gezicht naar zee
werkend, varend op het water
geeft een rust
diepte
dieper dan het diepst verdriet
'k schrijf nu met weemoed
zomaar woorden
gebroken golven
keer graag terug
naar zee
mijn memories
geen zeewind
geen poezie
alleen de taal
van mijn hart
Vers: Ben F. Wesdijk
Beeld: Nel van Otzel
Vorige
